Bruisend van leven

De dag begint grijs en winderig. Het voelt als een verloren dag bijna. Gek eigenlijk. Alsof het leven enkel zin heeft als de zon schijnt.

Om kwart voor tien heb ik een Zoomafspraak. Lang leve de Coronapandemie, die deze manier van werken zo gewoon heeft gemaakt, en de wereld binnenbrengt als ik zelf moeilijker naar buiten kan door mijn ziek zijn.

En na afspraak weet ik: dit is het moment om te stoppen met Calimero. Dat lieve kuikentje dat zichzelf kleiner maakt dan nodig. Vanaf vandaag laat ik wereld weten dat ik, net zoals in de SIRE-campagne wil praten over sterven en de dood. Omdat ik er veel van weet. Erover gelezen en geschreven heb. En omdat ik soort van ervaringsdeskundig ben. Ik ga namelijk dood.

Ik post een bericht op LinkedIn, waar ik dacht niet meer zoveel te zoeken te hebben. Maar misschien is het juist wel de plek waar ik gevonden word. Ik schrijf over hoe blij ik word van praten over sterven en dood. Over de schoonheid van vergankelijkheid. En de cirkel van leven, waar we allemaal onderdeel van uitmaken.

Ik krijg reacties op m’n bericht. Bekenden en onbekenden sturen likes, en uitnodigingen om te delen over sterven en dood. Ik ga er graag op in, en voel hoe het een zaadje ín mij doet ontkiemen.

In een opwelling stap ik in de auto om een frisse neus te gaan halen op een landgoed bij mij in de buurt. Ik zet kleine stappen vanwege de pijn in mijn zij. Maar ik zet ze. Ik hoor de vogels boven de wind uitroepen dat de lente komt! Ik zie hoe trotse sneeuwklokjes hun ontroerende witte bloemetjes laten dansen op de wind.

Ik maak foto’s van de wereld die doods lijkt. En ondertussen bruist, net als ik. Niets is wat het lijkt, en al je gedachten kun je ter discussie stellen, als je écht de vraag aan jezelf stelt: wat is waar?

Wat is volgens jou waar over sterven en de dood, en waarom? Zou je daarover willen en durven delen met mij en mensen die je dierbaar zijn? Laat het me weten! Ik ga graag met je in gesprek 🙏✨.

5 antwoorden op “Bruisend van leven”

  1. Wat is mijn waarheid over dood…..

    Voor mij is dood een overgang naar een andere dimensie…. Je lichaam laat je hier op aarde achter, je ziel keert terug naar huis.

    Zonder dat ik een echt doodsverlangen heb, voelt nu (op dit moment) de dood als een bevrijding…. Omdat het nu is dat ik een leven leef die niet de mijne had moeten zijn. Ik hoop daar nog meer of andere inzichten over te mogen ontvangen…….

    En wat zou ik het fijn vinden als de taboes en de zwaarte in deze cultuur van de dood af zou gaan….

    Daarbij dankbaar voor jouw leven, jouw schrijven, jouw visie en missie 🙏

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *