Hanami ritueelbegeleiding, rouwvrouw anita
uit liefde voor het leven
Aan de voet van de
Boom van leven
Zitten drie vrouwen
Ze spinnen en weven
De eerste oud en wijs
Brengt een draad
Uit de bron
Naar de tweede
Vol vruchtbaar leven
Tot de draad
Naar de derde overgaat
Zij wikt en schikt
Over ons lot tot dood
Vandaag onze tijd
Snijdt zij met haar sikkel
Een draad van leven
Brengt zo Ziel
Terug naar Daar
Waar het leven begon
Aan de voet van de
Boom nabij die Bron
Zitten drie vrouwen
Ze spinnen en weven
Het eeuwige leven
Ik zie je liggen
Zwartglanzend o zo zacht
Je ogen diep in mij
En ik denk terug aan
Toen jij kwam
In de lente van de liefde
Zomers lang vol zindering
Niets was ons te dol
Spelen, springen, sjouwen
Jouw herfst was lang
Maar enkel liefdevol
We genoten van elkaar
Tot ook de winter kwam
Koud en stil
Neemt zij jou nu mee
En als de zilveren draad
Tussen jouw lichaam en ziel
Is doorgeknipt
Zul jij licht van liefde
Zien aan de overkant
Vol druppels regenboog
Want als je overtocht
Van hier naar daar
Vloeien onze tranen bitterzoet
Dankjewel lieve, lieve, lieve Trees (mijn labrador-vriendin, 2004-2018)
Na het stille van jouw sterven
Volgde het ongeloof van het onverwachte en
Was daar ook het waardige wuiven
Gevolgd door een val van vorst
De tijd voor tranen plots gewist
Door een periode vol van pijn
Een waas van waanzin
Een scherm van scherpte
Een leven vol leegte
En meedogenloos missen
We wisten en weten
Dat voor alles een tijd is
Maar soms is er te veel, te snel
En nu, zoveel later
Is er ineens ruimte voor de regen
En tegen alle verwachting in
Straks
Misschien
Ooit
Een zuchtje zonneschijn
‘Met zoveel liefde
heb ik van jou gehouden’
zijn de woorden
die ik gisteren lasZe kloppen maar
niet voor mij
Omdat mijn liefde
nooit ooit over wasAl ben jij nu
niet hier bij mij
Jouw liefde voelt
als heel nabijDeze dag anders tegelijk
als zoveel andere
laat ik de sluiers wijken
tussen de wereldenvan jou en mij
Om je vast te houden
En met mijn hart
voorbij de woordente zeggen
wat ik voor je voel
En ik weet dat jij weet
wat ik bedoelEr is zoveel liefde
meer te geven
dan mogelijk is
in een mensenleven
Moederdag 2018
Wat als
jouw leven plots
tot stilstand komt
En dat van ons
voor altijd anders
verder gaat
Wat als onze tranen
de rouwste randjes
hebben gesleten
En wij scherven van leven
vol gouden lijmherinneringen
plakken tot nieuw begin
Wat als
jouw heengaan
zo heeft moeten zijn
In al onze duisternis
inzichten en licht heeft gebracht
omdat wij hier en nu
Meer dan ooit
met jou en ieder ander
verbonden zijn
Mensen huilen en wuiven
naar jullie stip aan de horizon
avontuur en nieuw leven tegemoet
somewhere ‘down under
Land vol zon, zee en zand
Een prachtig jongetje
gevolgd door dochtergeluk
Tot glanzend down under verstoft
Omzwervend naar Engeland
Dan een moedig besluit
Als vrouw van de wereld alleen verder
met een kind aan elke hand
De liefde en zorgzaamheid voor ieder ander
in elke vezel van je lijf
maakt alles mogelijk
Je bent er altijd
Als dochter
Als zus
Als moeder
En als oma
Heimwee naar zonniger tijden
maakt jou Waltzing Matilda
En nu huilen en wuiven wij
naar jouw stip aan de horizon
Want jij bent
nieuw avontuur en leven tegemoet
Gedicht voor mijn schoonmoeder,
geboren 20 december 1934 – heengegaan 21 december 2017
Er is een verdriet
waar geen enkel woord
troost voor biedt
Het verdriet om een kind
dat vóór jou
deze aarde verliet
Een kind, dat je nooit meer hoort lachen
ziet spelen of ooit zult knuffelen
Wat heel, heel misschien
die onmetelijke pijn
een heel klein beetje zachter maakt
Het verbinden in warmte
het ontbranden van een lichtje
en het noemen van een naam
van het kind dat nooit vergeten zal zijn
Tachtig jaar, twee weken
en een dag geleden
werd je geboren
Bracht je zoveel jaren lang
licht en liefde aan een ieder
die jou ontmoeten mocht
Je gaf jouw warmte onbesproken
door aan twee schone vrouwen
uit jouw schoot
Altijd bezig, altijd zorgen
voor de liefsten van jouw leven
vaak jezelf vergeten
Zonder woorden
grootse daden
in grenzeloze liefde
Tot je
op de dag buiten de tijd
stapte uit onze tijd en
recht in ons hart
Cobie
10 juli 1937 – 25 juli 2017
Als afscheid nemen
Nog niet voor eeuwig is en
Jij wel uit deze wereld bent gegleden
Dan is jou zien dubbel zwaar
Maar het eeuwige afscheid ooit
Misschien een beetje minder rauw
En wie weet
Is afscheid nemen
In deze wereld ook wel
Een kleine beide-handen-kans
Om te zien wie zich
Onder al jouw maskers van toen
Verscholen heeft
En die nu beetje bij beetje
Tevoorschijn komt
Als een lief duveltje
Uit een doosje
Als
het leven
veel te zwaar
voelt, tilt de liefde
vederlicht