Na het stille van jouw sterven
Volgde het ongeloof van het onverwachte en
Was daar ook het waardige wuiven
Gevolgd door een val van vorst
De tijd voor tranen plots gewist
Door een periode vol van pijn
Een waas van waanzin
Een scherm van scherpte
Een leven vol leegte
En meedogenloos missen
We wisten en weten
Dat voor alles een tijd is
Maar soms is er te veel, te snel
En nu, zoveel later
Is er ineens ruimte voor de regen
En tegen alle verwachting in
Straks
Misschien
Ooit
Een zuchtje zonneschijn