Als ritueelbegeleider ondersteun ik nabestaanden bij het vormgeven van de uitvaart. En als zij dat willen, heb ik een kleine of grotere rol in de ceremonie. Dat is wat ik te ‘brengen’ heb. Hier en nu wil ik graag vertellen over wat ik ontvang, want dat vind ik minstens zo bijzonder.
Op de allereerste plaats wil ik het vertrouwen noemen dat nabestaanden mij geven. Vertrouwen om mij in hun leven toe te laten op misschien wel hun kwetsbaarste moment. Vertrouwen om het hoe en de woorden en gebaren van het afscheid van hun dierbare de wereld in te brengen.
Datzelfde geldt voor het aanwezig mogen zijn bij zoiets toch intiems als het afscheid nemen in een crematorium of ander huis van rouw. Wat zou ik daar ánders kunnen doen dan respectvol aan hun zijde staan, en meer nog dan dat, weten wanneer ik naast ze mag staan en wanneer ik mijzelf onzichtbaar terugtrek.
En enig idee hoeveel inspiratie zij mij geven, als het gaat om het vinden van de juiste woorden, gebaren, symbolen, rituelen en muziek om het geleefde leven tastbaar te maken in de mooiste en meest passende ceremonie?
Maar bovenal geven zij mij het cadeau van de liefde. Want liefde is -meestal- zó aanwezig tijdens een uitvaart. En ja, soms is er veel pijn en verdriet bij leven geweest, maar als het lukt om bij het afscheid in dit leven maar een glimpsje liefde te kunnen ontwaren, dan weet ik waarom ik hier ben en waarom dit is wat ik wil doen … en dan ben ik zo dankbaar!