Het is een tijd geleden dat ik op dit blog schreef. Niet mijn gewoonte om er zoveel tijd tussen te laten zitten, maar er was een reden: eind december kreeg ik het bericht ongeneeslijk ziek te zijn, met nog enkele seizoenen te leven.
De wereld zoals ik hem kende stopte abrupt met draaien. Ik viel, nu bezien tot mijn geluk, pardoes in het hier en nu. Want als het einde in zicht komt, blijken de kleinste dingen de grootste te zijn.
In de loop van de weken werd mijn diagnose bijgesteld. Ongeneeslijk bleek vooralsnog toch behandelbaar. En gek genoeg voel ik me nu -naar omstandigheden- beter dan ooit.
Naar omstandigheden. Dat gaat over mijn persoonlijke situatie, maar meer nog dan dat over de situatie in de wereld nu. Corona.
Ik voel me na drie chemokuren energiek en bereid me voor op een operatie. Die energie is relatief. Werken is niet aan de orde. En toch.
Toch voel ik dat ik mijn steentje wil bijdragen in de Corona-crisis. Als ritueelbegeleider. Als rouwvrouw. Als mens. Omdat er nu zoveel mensen zijn voor wie het leven zoals het was, zo abrupt stopt. Zo plots, zo anders, zo alleen.
Als je iemand bent of kent, die in deze tijd afscheid moet nemen van een dierbare en daarbij niet fysiek dichtbij kan zijn, dan wil ik daarin graag tot steun zijn.
Het zijn kleine dingen die ik kan doen. (Digitaal) luisteren. Een Naar huis-ritueel. Een kaars van licht. Een liefdesgedicht. Een reiszegen. Er zijn. Voor jullie. Voor jou.