Sterrenstof op de wind

Het is niet echt wandelweer. Er staat een stevige westenwind en er drijven grote wolken, met zelfs hagelstenen erin, voorbij. Toch ga ik naar buiten. Even het hoofd leeg blazen.

Want dat zit vol. Met de voorbereidingen voor de uitvaart van morgen. Ik houd mijzelf voor dat die niet anders is dan de uitvaarten die ik hiervoor deed. Natuurlijk is geen enkele uitvaart hetzelfde. Maar mijn hart voelt dat deze nóg weer anders is. En fluistert dat af en toe in mijn oor.

Ze wilde gewoon vijftig worden. Is dat nu teveel gevraagd? Ik denk terug aan die bijzondere dag drie weken geleden, toen ik mijn eigen vijftigste verjaardag vierde.

Nee. Het is niet teveel gevraagd. En toch kon deze wens van mijn leeftijdsgenootje niet worden ingewilligd.

In het voorbereidingsgesprek met haar man, dochter, zoon en twee vriendinnen is gelachen. Misschien gewoon omdat dat ook zo bij haar paste. En intens gehuild.

Op mijn vaste plek in het bosje ga ik even zitten. De zon schijnt en voelt warm, door de wind en mijn regenjas heen. Als het begint te regenen, kan ik niet anders dan dankbaarheid voelen. Dat ik dit kan en mag. Ondertussen luister ik naar de muziek die morgen aan het eind gedraaid zal worden.

Als ik mijn uiterste best voor haar en haar gezin heb gedaan. Als haar gezin afscheid van haar neemt. En zij nog één keer zal dansen. Als sterrenstof zal dwarrelen op de wind.

Voor alles een tijd

Zaterdagavond, half acht. Als ik na een avondwandelingetje met mijn hond op m’n mobiel kijk, zie ik dat een uitvaartondernemer heeft gebeld. Ik bel haar terug.

‘Mevrouw is vannacht overleden. Kun je vrijdag voorgaan, en zou je morgen kunnen spreken met de nabestaanden?’ Mijn antwoord is twee keer ja. De dood houdt zich niet aan kantoortijden. Ik beweeg in liefde met haar mee.

Na de lunch rijd ik door een mistroostige Betuwe. Het waait stevig en de regen valt vlagerig. Ik neem de route langs de nu nog kale fruitbomen. Drie kraaien vliegen in slow motion op. Waarom zouden ze ook haast hebben?

Ik bel aan, stap het appartementencomplex naar binnen en neem de lift. Als ik uitstap staat er al iemand op mij te wachten. ‘Hier rechts in de hoek mag u zijn.’

Ik neem het appartement goed in me op. Na ons gesprek van ongeveer anderhalf uur, vraag ik of ik ook nog even naar de foto’s aan de muur mag kijken. Want niet alleen woorden en emoties, maar ook meubeltjes en vastgelegde herinneringen zijn voor mij een manier om me in te leven in deze familie, deze nabestaanden en de overleden mevrouw.

De weg terug naar huis, in gedachten nog bij de verdrietige en tegelijk berustende familie, is wat verwarrend. Ik zie drie oude vrouwen staan, maar als ik dichterbij kom zie ik dat ze maskers dragen. Sarahs? Even later komen versierde wagens mij tegemoet. Dan realiseer ik me dat het Carnaval is.

Carnaval, zo lees ik later op Wikipedia, ‘is een omkeringsritueel. Maatschappelijke rollen worden omgedraaid en normen over gewenst gedrag worden opgeschort.

Het dragen van maskers zou oorspronkelijk verband hebben gehouden met verering van overleden voorouders; door zich als een representant van een overleden voorouder voor te doen, hoopte men de geest van die voorouder gunstig te stemmen. Daarnaast diende de maskerade om de winter sneller een halt toe te roepen, zodat de zomer sneller zijn intrede zou doen.’

En zo komt, op een regenachtige zondag in de Betuwe, alles samen: winter en zomer, verdriet en vreugde, dood en leven. En zie ik de kraaien weer voor me: waarom haasten? Voor alles is immers een tijd.

WereldLichtjesDag Overbetuwe

Weet dat ook jij
-lief kind van mij, lief kind van ons-
een steen verlegde in een rivier op aarde
En dat het water er anders gaat dan voorheen

Elke tweede zondag in december wordt WereldLichtjesDag gehouden. Op deze dag steken mensen om 19.00 uur over de hele wereld kaarsjes aan ter nagedachtenis aan overleden kinderen. Het maakt daarbij niet uit hoe oud het kind was of hoe lang het al geleden is. Je kind blijft immers je kind! Voor altijd in je hart en gedachten!

De wereld wordt zo even letterlijk wat lichter voor mensen die een kind verloren hebben en daarnaast is er het besef dat je niet alleen bent met je verdriet.

Wil je ook een overleden kind, groot of klein, herdenken, voel je dan van harte welkom op zondag 9 december 2018 in de St Werenfriduskerk in Elst, vanaf 18.30 uur!

Aanmelding vooraf is fijn, en kan via wereldlichtjesdagoverbetuwe@gmail.com.

 

WereldLichtjesDag Overbetuwe wordt georganiseerd door:
Aster Uitvaartzorg
Cornelissen Uitvaartverzorging
Hanami ritueelbegeleiding
Ingrid Berns Uitvaart- en nazorg
Mieke Sanders Uitvaart

Mooie woorden voor iedereen

Onlangs kreeg ik de vraag of ik alleen maar werk voor hoger opgeleiden. Of eigenlijk niet één keer, maar zelfs een paar keer achter elkaar. In eerste instantie begreep ik niet zo goed waar de vraag vandaan kwam, maar na wat pluizen denk ik dat ik weet waarom de vraag werd gesteld.

Allereerst mijn antwoord: ‘Nee, natuurlijk werk ik niet alleen maar voor hoger opgeleiden. Ik werk voor en met iedereen die in de verdrietige situatie komt waarin afscheid moet worden genomen van een dierbaar persoon.’ Is dat misverstand in ieder geval uit de wereld!

Dan nu terug naar het waarom van de vraag. Ik denk dat ie voortkomt uit het feit dat ik in mijn gedichten kies voor mooie woorden. Gewoon, omdat ik daarvan hou. Van gedichten-woorden.  Van ‘poëtische’ woorden. Maar ik ben vast niet de enige die van mooie woorden houdt. En belangrijker dan dat: ik hou van persoonlijke woorden.

Woorden die passen bij degene van wie we afscheid nemen. Ik giet de verhalen en herinneringen, die worden verteld ter voorbereiding op het afscheid, in mooie en  persoonlijke woorden. Voor iedereen.

 

Vlecht van leven

Als het leven
zich heeft teruggetrokken
in eindeloos duister

En harten
zijn gebroken
in ontelbare scherven

Als de stilte
oorverdovend schreeuwt
in oneindig groot verdriet

Dan wil ik het luisterend oor wel zijn
dat een begin van scherven heelt
met gouden lijm

Ik troost door te weven
met de draden van het leven
van wie er niet meer is

Neem ik een pastellen draad
voor de dagen van diens jeugd

Een donkere
voor de dagen vol met pijn

Een oranje voor het geluk
en een grijze voor het verdriet
dat er beide ook mocht zijn

Zoek ik naar de rode draad
van dit voorbije leven

Verweef tot slot een gouden draad
van wat nog steeds essentie is

Ik vlecht de draden tot een afscheid
dat schoonheid en vergaan tastbaar maakt

En al duurt het afscheid op de klok maar even
de herinnering blijft
voor eeuwig
vervlochten in de tijd

Eindeloze zee

Als het leven
De zee is
Zijn de golven
Wat ons overkomt

Zachtjes kabbelend
Klein geluk
Tussen al dat zout
Ook heel wat zoet

Maar dan
Grote golven
Van pijn
En ook verdriet

Ze halen ons onderuit
Keer op keer

En toch

Is daar ook steeds weer
Die eb
En dan weer vloed

En keer je haar
Je rug toe
Haalt ze je
Onverwacht onderuit

Maar kijkend naar het zand
Zie je daar soms klein
En dan weer groot
Geschenken van de zee

Steentjes en schelpen
Ze brengt er heel wat mee
En als de golven neerslaan
Is daar ook de troost

Van het altijd maar weer doorgaan
Van die eindeloze zee

Trooststeen

Als het leven
Plots beweegt
Van net weer lente
Naar donkere vrees

Als onverwacht
Het leven eindig blijkt
En de zomer
Ongewis

Verbleekt het duister van de angst
Door de lichtheid van de liefde

Flonkeren sterren
Moeder en dochters
Kracht en wijsheid
Toe en

Fluisteren stenen
Woorden van
Zachte troost en
Eeuwige liefde

Mijn jongere ik

Middenin het gesprek
Kijk ik in de spiegel

En zie ineens
Mijn jongere ik

‘Als ik naar jou kijk
Zie ik mij’

Het zijn geen ikken
Er is alleen wij

Voor de spiegel staan
De wijsheid en de liefde

Die als beren op de weg
Van jeugd naar rijpheid

Voor het oprapen liggen
Als je op de drempel

Durft los te laten
Niet even

Maar voor het leven

Genoeg om bij stil te staan

Elke keer als ik denk
Dat ik wel weet hoe het zit
Werkt het toch net weer even anders

Neem de golven van de zee
Ze komen en ze gaan
Als de voor- en achterkant van een cirkel

Of de zonsopgang
Eén keer gezien, dan weet je
Dat het elke dag weer anders is

Of zitten en zijn
Adem in adem uit
Daartussen is het leven

Sleur bestaat niet
Voor diegenen die de schoonheid van het leven
Zien in klein geluk

In het sterrenstof
Van een zandkorrel
Zit immers het hele universum
Genoeg om bij stil te staan dus

Onzichtbaar verbonden

Jouw leven
komt voort
uit dat van hem
en mij

Er was een tijd
dat ik zag
wat jij zag
dat ik hoorde
wat jij hoorde
dat ik proefde
wat jij proefde
dat ik rook
wat jij rook

Ik voel nog steeds
wat jij voelt
al staan de luikjes
minder ver en vaak geopend

Toch zal ik altijd voelen
wat jij voelt
omdat onze harten
onzichtbaar zijn
verbonden